Katja, ergotherapeut op Acute zorg 1, verwachtte tijdens het begin van de coronacrisis wel dat er ook aangepaste maatregelen voor OPZC Rekem zouden komen. Ze had echter niet verwacht dat elke patiënt bij opname twee weken in quarantaine moest. De ergotherapeuten kregen meteen een moeilijke opdracht: hoe overbruggen we deze twee weken voor de patiënten?
“Elke dag gaven we twee sessies van een halfuur aan de patiënten in quarantaine, in de vorm van opdrachten of vrijetijdsactiviteiten. Daar is de patiënt wel bij gebaat, maar voor ons was het moeilijk om inzicht te krijgen in de patiënt en hoe hij zich gedraagt binnen een groepsdynamiek.” Daarnaast waren er ook nog de anderen patiënten die opgevolgd moesten worden en ook therapie moesten krijgen.
Niet enkel op Acute zorg 1 moesten patiënten in quarantaine. Ook op andere zorgeenheden kwam dit voor. Om de dag sneller te laten verlopen voor de patiënten, werden therapieboxen gemaakt door de ergotherapeuten. “De therapieboxen werden samengesteld uit donaties van collega’s, vrienden etc. Een deel van de box bestond uit basismateriaal en een deel op maat van de patiënt. Denk aan boeken, puzzels, creamateriaal…”
Veel groepssessies binnen en buiten de campus vielen weg. Daardoor werd het moeilijk voor de ergotherapeuten om een beeld te krijgen van hoe de patiënt functioneert in de maatschappij of thuissituatie. De oefenmomenten (handvaten, copingstylen) voor de patiënten waar ze leren om te gaan met moeilijkhedenwaren ineens weg . Door de maatregelen zat de patiënt continu in een kleine, veilige bubbel. “Gelukkig was er een goede samenwerking tussen de ergo’s en de werkgroep vrije tijd. Er zijn veel leuke activiteiten bedacht voor iedereen zoals de containercup of de fit-o-meter”.
Katja hoopt, we zijn dan al een jaar na de eerste lockdown, op een snelle terugkeer naar de normale sessies zodat de ergo’s terug kunnen werken met sociale dynamieken waar patiënten (binnen de therapiesessie) worden uitgedaagd, zo leren ze hun valkuilen kennen maar ook hun sterkten worden bekrachtigd.
“Wat wel mag blijven is het 1-op-1 contact met de patiënt, zo krijgen we een diepere connectie. Er worden dingen gedeeld die ze niet in een groep willen delen.”