“Toen ik op intranet de oproep las voor het delen van een verhaal voor het activiteitenverslag 2020 werd ik getriggerd. Er kwamen heel wat gedachten in me op, maar wilde ik deze ook delen? En zo ja, wat wilde ik dan delen? Ik bespaar jullie mijn uitgebreide gedachtenspinsels maar één gedachte, of beter gezegd één gevoel, dat er voor mij meermaals uit sprong, wil ik wel in de verf zetten en met jullie delen.
Dat gevoel is namelijk dankbaarheid. Dankbaarheid… Waarschijnlijk niet het eerste gevoel dat jullie hadden gedacht of dat bij velen opkomt… Uiteraard zijn er ook heel wat andere gevoelens die de kop opsteken als ik aan 2020 denk… Maar ik voel telkens weer een enorme dankbaarheid voor de collega’s en het team waar ik mee mag samen werken!
Net zoals voor zoveel andere zorgeenheden was 2020 voor Acute Zorg 2 een moeilijk jaar. Een jaar met veel plotse veranderingen, onzekerheden en nieuwe uitdagingen. De opstart van de COVID-19 unit, de tijdelijke samensmeltingen met AZ3A, COVID-19-besmettingen binnen het team, aangepaste behandelprogramma’s, groot aantal zieken, noem maar op. Bovendien heeft ieder van ons zijn persoonlijk rugzakje, zijn eigen bekommernissen, zijn eigen persoonlijke situatie. Om het met de balkmetafoor (het in beeld brengen van je psychische gezondheid) te vergelijken: stressoren namen toe, kwetsbaarheden wogen zwaarder door en steunpilaren waren minder toegankelijk dan voordien. De barsten in de balk waren zichtbaar. Het was nu voorkomen dat de balk zou breken…
Werken in dergelijke omstandigheden is immers niet evident, al zeker niet in de zorg. Werken in de zorg doe je immers met je hart. Doe je vanuit een ingesteldheid dat je het beste met je medemens voor hebt. Je wil vanuit de zorgvraag van die medemens vertrekken en hem op weg helpen in zijn herstelproces. Afgelopen jaar verliep dit niet altijd zoals we wilden en met we bedoel ik het team, de patiënten én familie. We wilden zo graag de patiënt op weekend laten gaan, daguitstappen laten doen, op de eigen zorgeenheid in dagverpleging laten komen, in de thuissituatie laten oefenen met verworven vaardigheden, verder werken naar re-integratie in de maatschappij, … Dit kon helaas allemaal niet meer zoals voorheen en dit botste met hetgeen waar we als zorgeenheid voor staan. Deze strijd deed zich in 2020 meermaals voor. Ik kies bewust het woordje strijd want dat was en is het nog steeds. Strijden tegen een virus dat een impact heeft op ieders leven en op ieders herstelproces. Voor de éne persoon is de impact groter dan voor de andere, maar niemand blijft gespaard.
Desondanks zag ik een team dat er stond! Een team dat zich een weg zocht doorheen de hindernissen. Een team dat samenwerkt. Een team waarbij de patiënt centraal staat. Een team dat ook in deze omstandigheden kwaliteit van zorg hoog in het vaandel draagt. Een team waar ik trots op ben. Als team waren jullie de lijm die er mee voor zorgde dat de balk niet brak…
Bij deze dan ook een welgemeende dankjewel! Jullie zijn toppertjes!!
Anne